با مرگ اندیشی‏، می­توان نفْس خویش را ذلیل گرداند.در این صورت است که دیگر حجاب‏ های غفلت، غرور و مانند آن جلوی چشم و گوش و دل را نمی‏ گیرد. لذا جوشش عشق و عرفان در لحظات حسّاسی که امام و یارانش آغوش خود را برای شهادت گشوده ‏اند شگفت ‏انگیز است، امام حسین (ع) با صراحت خبر از شهادت و پرواز آنها به سوی بهشت می‏ دهد و یاران گریه شوق سر می‏ دهند و مسرورند. این لحظات پرشکوه در تاریخ کربلا راه و رسم زندگی شرافتمندانه و مرگ‏ با عزّت و عظمت را ترسیم می ‏کند.این همان درسی است که امام حسین(ع) در میدان نینوا در روز عاشورا به جهانیان آموخت‏.

ادامه مطلب